Μολύβι και χαρτί

Μετράς στο νου και τούτο το βράδυ. Προσεκτικά και σχολαστικά. Τα υπολογίζεις όλα και δεν σου βγαίνουν τα κουκιά. Αφαίρεση, πρόσθεση, πολλαπλασιασμός και διαίρεση. Πράξεις στο χαρτί και όχι στη ζωή.Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια, σου έμαθαν από τα μικράτα να λες. Το μηδέν ξεχάσαν βέβαια να σου πουν τι  πραγματικά συμβολίζει. Το ανακαλύπτεις τώρα. Αργά μα σταθερά βασανιστικά.

Στριφογυρνάς, φουσκώνεις, ξεφουσκώνεις και πάλι μηδέν εις τον πηλίκον.Σηκώνεσαι χαράματα να φτιάξεις καφέ να νιώσεις λίγο ζωντανός. Ψάχνεις παραιτημένος, βρίσκεις εκείνο  το ξεχασμένο γκαζάκι και έτσι για να προσθέσεις στο μίγμα και λίγο σαδισμό το βάζεις να στέκεται δίπλα στη παραμελημένη μα υπερσύγρονη καφεμηχανή. Νιώθεις τον πόνο της, τη μοναξιά της. Το άχρηστο του είναι της σε περικλείει. Σε χαιρετάει απο μακριά και σε συντροφεύει.

Άλλες χρονιές τέτοια ημέρα, το θυμάσαι ήσουν πάλι σκυθρωπός. Μονολογούσες, προσευχόσουν στο θεό των αρρώστων έτσι ξαφνικά να ανέβει τόσο η θερμοκρασία του σώματος σου που να μην μπορείς να σύρεις ούτε ένα βήμα. Έψαχνες κόλπα για να περάσουν αναίμακτα εκείνα τα λεπτά της πρώτης ημέρας του οχτάωρου μετά από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές. Τώρα ανακατεύεις τον ελληνικό καφέ και σε κάθε κόκκο του προσθέτεις και λίγο από την υψηλή τέχνη της ανεργίας. Έχεις γίνεις μαέστρος πια με δαύτη και συντονίζεις όλη την ορχήστρα των ανεξόφλητων λογαριασμών.

Ενοίκιο τόσο, δέη άλλο τόσο, δόσεις δανείου απέξω. Το κινητό στο αθόρυβο προς αποφυγή ενοχλήσεων από τα εισπρακτικά τηλεφωνικά όρνεα. Όλα στο αθόρυβο και στο ρελαντί. Τα γέλια, τα πειράγματα, τα ανέμελα χαχανητά. Τσιγάρα και αποτσίγαρα έγιναν σε γεμάτο από μέρες σταχτοδοχείο. Λες να το αδειάσεις μα δεν βρίσκεις νόημα κανένα. Είναι εκεί και σε συντροφεύει στην αγωνία των αριθμών. Μια τζούρα για κάθε ώρα ανεργίας.

Σε έπιασε πάλι και αυτή η φαγούρα των ημερών. Λες και το σώμα σου δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Να ξεχάσεις. Να απωθήσεις τα απωθημένα. Σπιθουράκια γέμισες. Ένα για κάθε νούμερο που περισσεύει. Ένα για κάθε χρέος που κουβαλάς. Τι περίεργο και αυτό το ρήμα ” μου λείπει”, αναρωτιέσαι. Σου λείπουν τόσα ευρώ. Σου λείπει ένα ταξίδι. Σου λείπει, σου έλειπε, θα σου λείπει. Αυτό που δεν έχεις, αυτό που δεν είχες και αυτό που δεν θα έχεις. Εκείνο το κάτι που ποτέ δεν περισσεύει και πάντα δεν υτάρχει. Αυτό το κάτι που κρύβεται χασκογελώντας πίσω από τις  αριθμητικές πράξεις που κάνεις κάθε ημέρα.

Έλλειμμα πάντα έβγαζες και ποτέ πλεόνασμα. Κάτι έλειπε στους λογαριασμούς, κάτι έλειπε και στα συναισθήματα. Έβρισκες λύση για λίγο και μετά την έχανες. Την κυνήγαγες στις αφαιρέσεις, την ακολουθούσες στους πολαπλασιασμούς. Τα πάντα έδωσες για να κρατήσεις αυτά που είχες. Τα πάντα σε πρόδωσαν για να χάσεις τελικά αυτά που είχες. Και τι είχες τελικά, σου ψιθυρίζει εκείνη η πικρή φωνούλα μέσα σου. Ένα μπλοκάκι και ένα παιδικό μολύβι. Ένα μικρό κομπιουτεράκι που νόμιζες ότι θα χωρέσει μέσα στα πλήκτρα του τον κόσμο όλον.

Λες να ντυθείς πια, να βάλεις τα καλά σου παπούτσια. Εκείνα που κράταγες στο αστραφτερό τους κουτί για τη μεγάλη στιγμή, για εκείνο το λεπτό της λαμπρής επιτυχίας που ποτέ δεν ήρθε. Τι νόημα έχουν οι άφθαρτες σόλες τους, αναρωτιέσαι σιωπηλά. Στα άθικτα κορδόνια τους βλέπεις τα σημάδια παραίτησης, στο λούστρο τους αντανακλάται όλη η αποδοχής της έλλειψης σου. Τι κρίμα, να τα σπαταλάς για κάτι που δεν έρχεται. Τι άδικο να περιμένεις εκείνη τη μουσική του κονσέρτου που ποτέ δεν άκουσες για να βάλεις μπρος στα βήματα σου.

Κρύβεις στο συρτάρι όλα τα καλοξυσμένα μολύβια και διπλώνεις ασύμμετρα όλα τα χαρτιά. Να είσαι έτοιμος να υποδεχτείς. Ανοίγεις διάπλατα την πόρτα του ατημέλητου σπιτιού και περιμένεις στο κατώφλι σαν ήλιος να  την υποδεχτείς.

Έρχεται κάποτε η ώρα που πρέπει να σταματήσεις να ψάχνεις για αυτό που έχασες, γιατι θα ξέρεις ότι ποτέ δεν το είχες.

Ζωγραφική Γιάννης Διαμαντής