Ολίγον από τραύμα

Ένα Jameson με δύο παγάκια. Το ποτό μου. Πάντα. Για τα μεθύσια. Ποτέ κρασί κόκκινο. Τούτο είναι για το σπίτι. Την μοναδική προίκα του πατέρα, το δήλωσα σε όλους, θα την πιω  μονάχη.

Σήμερα θα έρθουν να πάρουν τα χαλιά. Οκ, μου το υποσχέθηκα χθες, ούτε κιχ να μην πω! Δε θα παραπονεθώ ξανά για τον μικροαστισμό της χλωρίνης και της ναφθαλίνης. Θα φορέσω τα γάντια μου,θα βάλω την κόκκινη ποδιά μου, θα ξεπλύνω τα ποτήρια με αλκοόλ μπας και ξεχάσω ότι τα βράδια τρίζω τα δόντια. Άλλωστε, το είπαν και χθες στις ειδήσεις, σωπάστε, δεν υπήρχαν ποτέ τα παραμύθια.

Αλλά εγώ να συνεχίζω.

Να θυμάμαι πάντα ότι ο Ρούχλας είναι λα.

Κάτι ψελλίζει ο γιατρός για παλινδρόμηση. Σκόρπιες λέξεις πιάνω. Κάτι για έλκος αναφέρει. Δεν δίνω σημασία. Κοίτα σκέφτομαι κάτι κιτρινισμένα δάχτυλα. Σίγουρα από το τσιγάρο. Τι κρίμα που δεν έχω εκείνο το μπουκαλάκι με την αμμωνία να του τα καθαρίσω. Νομίζω με ρωτάει για το άγχος και τις στεναχώριες. Σαν δε ντρέπεται! Δε έχει καταλάβει ακόμα ότι με δυσκολία ανέχομαι την ολοφάνερη βρωμιά του ? Ένα ανθρωπάκι με φαγωμένα νύχια. Λέω να του το πω. Να προσέχει. Θα τον παρεξηγήσουν που δεν είναι καθαρός. Κοιτάζω τα παπούτσια μου. Ο λεκές μου βγάζει τη γλώσσα. Θα αναμετρηθούμε στο σπίτι μετά. Τώρα πρέπει να είμαι κυρία.

“Να προσέχετε πολύ τη διατροφή σας, λέει με στόμφο. Και προς θεού, όχι άλλες καταχρήσεις”

Πεινάω.  Αφήνω το κολλαριστό πενηντάρικο στο γραφείο. Μην τυχόν με ακουμπήσει και κολλήσω κάτι. Κλείνω την πόρτα και ακούω την ανακούφισή του.

Τελικά πιο πολύ διψάω. Φοράω τα μαύρα μου γυαλιά. Είναι μεσημέρι ακόμα για να με δουν να μπαίνω. Εκείνος δεν με ρωτάει. Τον σταματάω με το νεύμα. Θα αλλάξω, του λέω.

“Βάλε μου σήμερα, ένα Jack με ολίγον από τραύμα”

Φωτογραφία Στέφανος Παπαχρήστου